بگذار باز هم
دست هایم تو را
لمس کنند
چرا؟
چون به لمس تو محتاجم
احتیاج کوچکت را
می توانی پبش هر زن ببری
من حالا به لمس تو محتاجم
قبل ها می گفتی همیشه
همیشه همان دروغ بزرگ است
حقیقت
تو در چشمانم
به چشمانم
در باره چشمانم
دروغ گفتی
دروغ بخش بزرگتر حقیقت است
قبل ها از عطر لیمو می گفتی
بینی ام دروغ نمی گفت
بوی عطر لیموی تو مرا گیج می کرد
مدهوش می شدم
کاش من هم مثل لیلی مجنونی داشتم
نقش ها فریبنده اند
نقاش ها دروغ را نقش می کنند
آیا می شود
یک بار دیگر
مرا به یک قهوه تلخ دعوت کنی
می توانم یک بار دیگر تو را ببوسم
بی آنکه نگاهت کنم
و تلخی قهوه را
از روی لب هایت بمکم
که به بوی رژ آمیخنه است
و بشنوم حرفهای مکرر را
و تکرار کنم
مکرر را مکرر
مکرر در تکرار
مثل دمیدن در یک نی لبک چوبین
مثل نقش آویزان عاشقی از عشقه ها
که باد آنرا می نوازد
بگذار باز هم دست هایم
تو را لمس کنند
من زنی اثیری هستم
درون یک فنجان قهوه تلخ
که فوتی آنرا می نوازد
فوتم کن
فوتم کن
فوتم کن
.........
موسی کاظمی
بیا غرق در عشرت خویش
لبریز شویم
بی خیال این همه خط
بیا تن گرم خویش را
به آب سرد رود بسپاریم
و هی بخندیم
هی بخندیم
هی بخندیم
و دور از چشم آفتاب
سایه را
زیر گلبرگ باد
پنهان کنیم
و بوی باران را
از زیر اقاقی ها
پیدا کنیم
بیا آواز برگ را
از گوش
گوش ماهی ها
گوش کنیم
آسمان را فراموش کنیم
و در لذت بیکران
التذاد کنیم
بگذار بوسه هامان را ببینند
چرا شرمنده باشیم
ما بوسه ها مان را
با آواز قناری
اندازه می کنیم
آغوش بگشا
تا صبح
تا صبح دیگر
تا صبحی که
مردگان از خاک سرد
سر بلند می کنند
تا طلوع
تا غروب
در آغوش هم
به خورشید چه مربوط
ما در سیز ترین
دره صبح
آتش می افروزیم
و مرگ را
به دور دست آبی
فوت می کنیم
بیا با سرعت جنون
در دره های
پر پیچ برانیم
و مرگ را مسخره کنیم
و از آن بالا
بخندیم
به دره صبح
که چون توله سگی
واق واق کنان
می دود به دنبال ما
بیا در عشرت خویش
لبریز شویم
برویم
برانیم
بخندیم
نترسیم
برویم برویم برویم
بی هراس
بی ترس
بی شرم
تا انتها
در عشرت خویش
لب ریز شویم
موسی کاظمی
بیا غرق در عشرت خویش
لبریز شویم
بی خیال این همه خط
بیا تن گرم خویش را
به آب سرد رود بسپاریم
و هی بخندیم
هی بخندیم
هی بخندیم
و دور از چشم آفتاب
سایه را
زیر گلبرگ باد
پنهان کنیم
و بوی باران را
از زیر اقاقی ها
پیدا کنیم
بیا آواز برگ را
از گوش
گوش ماهی ها
گوش کنیم
آسمان را فراموش کنیم
و در لذت بیکران
التذاد کنیم
بگذار بوسه هامان را ببینند
چرا شرمنده باشیم
ما بوسه ها مان را
با آواز قناری
اندازه می کنیم
آغوش بگشا
تا صبح
تا صبح دیگر
تا صبحی که
مردگان از خاک سرد
سر بلند می کنند
تا طلوع
تا غروب
در آغوش هم
به خورشید چه مربوط
ما در سیز ترین
دره صبح
آتش می افروزیم
و مرگ را
به دور دست آبی
فوت می کنیم
بیا با سرعت جنون
در دره های
پر پیچ برانیم
و مرگ را مسخره کنیم
و از آن بالا
بخندیم
به دره صبح
که چون توله سگی
واق واق کنان
می دود به دنبال ما
بیا در عشرت خویش
لبریز شویم
برویم
برانیم
بخندیم
نترسیم
برویم برویم برویم
بی هراس
بی ترس
بی شرم
تا انتها
در عشرت خویش
لب ریز شویم
موسی کاظمی
من به زندانم
خو کرده ام
و به این انتظار
بی پایان
و به دری که باز نمی شود
و این دیوار های بلند بی انتها
به این کرم ها
که درون روحم
پیله می تنند
پیله ها پروانه می شوند
و مقابل چشمم
جفت گیری می کنند
من خو کرده ام
به این سیم های خاردار
و آفتاب داغ سوزان
و برق نیزه نگهبان
که چشمم را می سوزاند
من خو کرده ام
به روحم
که هر روز لاغر تر می شود
می دانم که مرده است
و نمی توانم متولدش کنم
می خواهم روحم را
کورتاژ کنم
و تکه تکه
از مخرجم خارج کنم
و جایی دور از چشم
پنهانی دفنش کنم
موسی کاظمی
جسمم زندان است
روحم زندانی
من به زندان خو کرده ام
این دیوار های بلند
مرا نمی ترسانند
جسمم به من یاد داده است
هر رور
سه بار
برای جیره غذا
واق واق کنم
واق واق واق
موسی کاظمی