تیک تاک...تیک تاک...تیک تاک..
گردیدن بر گردی گرد
نقطه به نقطه
پیوسته پوئیدن
بر گردی گرد
من در دوری
دور زمان
اسیر جاذبه ام
تسلسل بی سر انجام
آیا گریز گاهی هست
شاید
و نه چنین است
تقدیر
تیک ناک...تیک تاک...تیک تاک...
موسی کاظمی
غار...غار...غار...
کلاغ سیاه پیر
از فراز ارغوان
نامم را می خواند
و اینک مرگ
تاریک - بی رنگ - تهی
شاخه های تهی ارغوان
زردی غروب را جار می زند
با صدایی لرزان
می گویم: چه بی وقت آمدی کلاغ
کلاغ با چشمان سیاه و لوچش
نگاه می کند مرا
بی شفقت - شرر بار - قاطع
بدون پذیرش ترحم
این کلاغ چقدر عمر دارد
از هابیل تا امروز
تا فردا
و باز هم فردا
از دیروز
تا امروز
و تا روزیکه قابیل بمیرد
و او دور از چشم خدا مدفونش کند
این از چشم شرر بارش پیداست
کلاغ سیاه پیر
می خواهد تنها باشد
بدون هیچ کس
بر فراز ارغوان
و در بی زمانی
جیغ ارغوانی بکشد
کلاغ ترسم را می بیند
التماسم را نه
می خواهم آخرین کام را
از این دود معطر بگیرم
اگر بگذارد
نمی گذارد
دست هایم سرد می افتند
حتی نمی گذارد
پلکهایم را ببندم
چشمانم نمی بینند
گوشهایم می شنوند
صدای گریه ام را می شنوم
صدای گریه کودکی
که از شکم بر آمده ی یک تابوت
سر بیرون می آورد
و صدای کلاغ پیر را
غار...غار...غار...
موسی کاظمی
نا متناهی نا کجا آباد است
هیچ جا
جایی که می شود
در آن گم شد
جایی که به هیچ جا ختم می شود
شهری با راههای مشابه
بی شمار و تکراری
و چراغهای خاموش
موسی کاظمی
بگذار باز هم
دست هایم تو را
لمس کنند
چرا؟
چون به لمس تو محتاجم
احتیاج کوچکت را
می توانی پبش هر زن ببری
من حالا به لمس تو محتاجم
قبل ها می گفتی همیشه
همیشه همان دروغ بزرگ است
حقیقت
تو در چشمانم
به چشمانم
در باره چشمانم
دروغ گفتی
دروغ بخش بزرگتر حقیقت است
قبل ها از عطر لیمو می گفتی
بینی ام دروغ نمی گفت
بوی عطر لیموی تو مرا گیج می کرد
مدهوش می شدم
کاش من هم مثل لیلی مجنونی داشتم
نقش ها فریبنده اند
نقاش ها دروغ را نقش می کنند
آیا می شود
یک بار دیگر
مرا به یک قهوه تلخ دعوت کنی
می توانم یک بار دیگر تو را ببوسم
بی آنکه نگاهت کنم
و تلخی قهوه را
از روی لب هایت بمکم
که به بوی رژ آمیخنه است
و بشنوم حرفهای مکرر را
و تکرار کنم
مکرر را مکرر
مکرر در تکرار
مثل دمیدن در یک نی لبک چوبین
مثل نقش آویزان عاشقی از عشقه ها
که باد آنرا می نوازد
بگذار باز هم دست هایم
تو را لمس کنند
من زنی اثیری هستم
درون یک فنجان قهوه تلخ
که فوتی آنرا می نوازد
فوتم کن
فوتم کن
فوتم کن
.........
موسی کاظمی
بیا غرق در عشرت خویش
لبریز شویم
بی خیال این همه خط
بیا تن گرم خویش را
به آب سرد رود بسپاریم
و هی بخندیم
هی بخندیم
هی بخندیم
و دور از چشم آفتاب
سایه را
زیر گلبرگ باد
پنهان کنیم
و بوی باران را
از زیر اقاقی ها
پیدا کنیم
بیا آواز برگ را
از گوش
گوش ماهی ها
گوش کنیم
آسمان را فراموش کنیم
و در لذت بیکران
التذاد کنیم
بگذار بوسه هامان را ببینند
چرا شرمنده باشیم
ما بوسه ها مان را
با آواز قناری
اندازه می کنیم
آغوش بگشا
تا صبح
تا صبح دیگر
تا صبحی که
مردگان از خاک سرد
سر بلند می کنند
تا طلوع
تا غروب
در آغوش هم
به خورشید چه مربوط
ما در سیز ترین
دره صبح
آتش می افروزیم
و مرگ را
به دور دست آبی
فوت می کنیم
بیا با سرعت جنون
در دره های
پر پیچ برانیم
و مرگ را مسخره کنیم
و از آن بالا
بخندیم
به دره صبح
که چون توله سگی
واق واق کنان
می دود به دنبال ما
بیا در عشرت خویش
لبریز شویم
برویم
برانیم
بخندیم
نترسیم
برویم برویم برویم
بی هراس
بی ترس
بی شرم
تا انتها
در عشرت خویش
لب ریز شویم
موسی کاظمی