نقد داستان خط چهارم نوشته سعید ناظمی انتشارات لمپا سال 93 تیراژ 1000 نسخه
داستان بیان واقعه ای است که در آن مجموعه عناصر اساسی مانند شخصیت، زبان، فضا، لحن، ساختمان، موضوع، کشمکش، تعلیق و...حضور و نفوذ داشته باشند؛ اما داستانهای مجموعه خط چهارم فاقد این عناصر اساسی است. پرداختن به مسائل اجتماعی و فرهنگی خود بخشی از اهداف داستان نوبسی است اما رهیافت هنرمندانه و هوشمندانه به عمق آن نویسنده را ملزم به رعایت اصول و قرار گرفتن در چارچوب هایی می کند که نویسنده ی خط چهارم آنها را نا دیده گرفته است. اغلب داستانها تبدیل به منبری برای وعظ و خطابه و قضاوت شده اند.
داستانهای خط چهارم فاقد تعلیق لازم برای برانگیختن خواننده برای ادامه داستانهاست.لحن سرد و گزارشی با نثری ژورنالیستی داستانهای این مجموعه را مخاطب گریز کرده است.
تنها داستان این مجموعه که اندکی قابل تحمل است" شهر خاکستری" است که در گونه ی وهم و خیال است و فضایی کافکایی دارد و در نبست آباد رخ می دهد. کاستی این داستان در زبانش است. زبان نمی تواند از پس فضای وهم آلود بر آید وکم می آورد. داستان شهر خاکستری تا مرحله ی قبل از پایان خواندنی است؛ در مرحله ی پایانی ، پایان تحمبلی و شعاری به داستان لطمه می زند. داسنان قبل از رسبدن به خط پایان از نفس می افتد و رمقش کشیده می شود.
مجموعه ی خط چهارم آکنده است از بی نکنیکی هابی که تلاش می کند داستان شود اما دریغ و افسوس که ناکام می ماند؛ با روایت هتی مغشوش و شخصیت های بی شخصیت و پایان های کاذب و زاویه دید هایی که قادر نبست مصالح و مواد داستان را ارائه دهد؛ زبرا رابطه راوی با داستان و شخصیت و حادثه سازمان بندی نمی شود.
موسی کاظمی