بگذار باز هم
دست هایم تو را
لمس کنند
چرا؟
چون به لمس تو محتاجم
احتیاج کوچکت را
می توانی پبش هر زن ببری
من حالا به لمس تو محتاجم
قبل ها می گفتی همیشه
همیشه همان دروغ بزرگ است
حقیقت
تو در چشمانم
به چشمانم
در باره چشمانم
دروغ گفتی
دروغ بخش بزرگتر حقیقت است
قبل ها از عطر لیمو می گفتی
بینی ام دروغ نمی گفت
بوی عطر لیموی تو مرا گیج می کرد
مدهوش می شدم
کاش من هم مثل لیلی مجنونی داشتم
نقش ها فریبنده اند
نقاش ها دروغ را نقش می کنند
آیا می شود
یک بار دیگر
مرا به یک قهوه تلخ دعوت کنی
می توانم یک بار دیگر تو را ببوسم
بی آنکه نگاهت کنم
و تلخی قهوه را
از روی لب هایت بمکم
که به بوی رژ آمیخنه است
و بشنوم حرفهای مکرر را
و تکرار کنم
مکرر را مکرر
مکرر در تکرار
مثل دمیدن در یک نی لبک چوبین
مثل نقش آویزان عاشقی از عشقه ها
که باد آنرا می نوازد
بگذار باز هم دست هایم
تو را لمس کنند
من زنی اثیری هستم
درون یک فنجان قهوه تلخ
که فوتی آنرا می نوازد
فوتم کن
فوتم کن
فوتم کن
.........
موسی کاظمی